Os mortos e a Semana Santa

Penamoa, ou o patio trasero do progreso

Olá,

Hai na Coruña un poboado chabolista chamado Penamoa. Acontece que este poboado se atopa entorpecendo o paso da que se está a chamar "Terceira Ronda" da cidade herculina, o que equivale a dicir que Penamoa é, hoxe por hoxe, máis un incordio que calqueira outra cousa.

Neste lugar habitan agora mesmo, nesto que se dá en chamar "Primeiro mundo", centenares de persoas que malviven nunhas condicións que os benpensantes chaman moi afectadamente "infrahumanas". É dicir: a maioría deles sen auga, sen luz, rodeados de ratas e en ausencia dos servizos públicos mínimos que garantan un algo de salubridade.

Penamoa foi, durante moitos anos, o bairro esquecido da Coruña; e así foi crecendo, e aos pequenos barracóns cedidos polo concello ás primeiras familias que foron alí trasladadas "provisoriamente" (na súa maior parte ciganas) se foron unindo construcións cada vez máis deficientes, familias cada vez máis pobres, co conseguinte incremento do tráfico de drogas, da delincuencia....

E non era un problema demasiado grave, poque non se vía... Mais agora vaise derruír Penamoa, para que chegue "o progreso" e algo hai que facer con toda esa xente. E os mesmos benpensantes que falan das condicións infrahumanas do poboamento se manifestan día si e día tamén para "que lles atopen unha solución, pero o máis lonxe posíbel das nosas casas".

Iso si, nós non somos racistas...

Síndrome post-vacacional

Olá,

Dous días após a reincorporación ao traballo unha segue a pensar nos días de ferias como o mellor estado por natureza para o ser humano.
Cinco xornadas sen pensar nas miserias do mundo en xeral e nas do día a día en particular poden semellar ben poucos, mais asegúrovos que a esta que vos fala lle souberon a gloria.

O único problema está, como sempre, na volta á rutina. En saber que de aquí nunha boa tempada tocará cumprir cuns horarios de merda no curre, coas clases ate ás mil, e coas aburridas xornadas que nos van achegando a unha nova fin de semana.


(Hoxe o apuntamento pode soar breve e máis ben baleiro, pero o cerebro non dá para máis...).

Outras dúas mulleres asasinadas

Nova muller morta polo terrorismo machista. As súas siglas eran J.C.L. e contaba 54 anos. Foi en Albox (Almería) onte pola noite. O asasino: o seu home, policía local, que lle pegou un tiro e se suicidou despois coa mesma escopeta. Atopounos a súa filla.

E máis unha. Esta vez chamábase Sanaa Haddadi, e era de orixe magrebí. Esta vez en Tarragona. Esta vez apuñalada. Esta vez de 26 anos. Esta vez en plena rúa.

Acabamos de conmemorar, o pasado sábado, o Día Internacional da Muller. Somos extranos os seres humanos. Lembramos que ese mesmo día, no ano1857 e como resultado dun incendio provocado, morren 146 obreiras téxtiles. Eran as obreiras da Triangle Shirt Waist Company d eNova York, que se decararan en folga e ocuparan a fábrica para denunciar as pésimas condicións de traballo e de seguridade. Ante a súa negativa a desaloxar, foron atacadas con bombas incendiarias.

As mulleres asasinadas pola violencia machista poucas veces teñen nome nos informativos convencionais. Só son un número que engadir a unha lista que se pecha dolorosamente mes a mes, ano a ano, como se fora algo inevitábel.

Como se estiveramos a falar dunha simple estatística. Como ao falar dos mortos nas estradas. Hai tantos coches, divididos por tantos desplazamentos, con X variábeis, que nos dan un número de mortos case que consecuencia obvia dos datos anteriores. Coas mulleres semella acontecer o mesmo: tantos homes multiplicados por tantas mulleres, dividido polos séculos de submetimento sexual, cultural, social, económico, relixioso = a tantas mortas por ano. Pois ben, en 2008 xa levamos 19. E se non o tomamos en serio serán moitas máis...


Hoxe pensaba falar de Zaplana. Pensaba falar do ben que lle fará a democracia a desaparición deste individuo da primeira liña da vida política. Pensaba que se as Eleicións do pasado domingo serviron cando menos para para que un dos maiores responsábeis da axfisiante situación política no Estado nos últimos 12 anos deixe de amargarnos os almorzos. Un par de asasinos impedíronmo.

Efectos secundarios da loita pola igualdade

Resulta agora que, no Estado Español, o suicidio é xa a causa máis común de morte entre as españolas de 30 e 34 anos.

Din os profesionais da medicina que o motivo principal deste aumento de suicidios é un maior estrés provocado pola maior esixencia laboral e familiar que sofren con respecto aos homes, e debido ás dificuldades para compaxinar a maternidade coa vida laboral.

En resumo, que ou ficamos en casa como nos recomenda a Igrexa ou estamos condeadas a padecer problemas depresivos de por vida que, nos casos máis graves, poden rematar ate na morte.

Ate que os homes non deixen de "axudar na casa" e empecen a compartir de verdade as responsabilidades do día a día seguiremos falando destas cousas.

Estou triste.

Camiño a Guantánamo

Nun momento determinado do docudrama The Road to Guantanamo (Michael Winterbottom, 2006) o presidente estadounidense George W. Bush asegura que hai que entender que "esta xente (os presos de Guantánamo) non comparten os mesmos valores que nós" (enténdase nós como sociedade occidental-culta-moderna e civilizada). Inmediatamente despois, vemos imaxes da prisión ubicada na base militar dos USA en territorio cubano e a forma de vida das persoas alí recluídas.

O filme narra a historia de catro amigos británicos de orixe musulmana que en setembro de 2oo1 viaxan ate Paquistán para asistir á voda dun deles. Unha serie de circunstancias fan que rematen sendo capturados pola Alianza do Norte e de aí pasen a mans estadounidenses. Após o seu traslado a Guantánamo permanecen na cadea ate o 5 de Marzo de 2004, cando son trasladados ao Reino Unido para ser postos en liberdade sen cargos.

Non se trata tanto de que os tres protagonistas desta historia (un deles desapareceu en Afeganistán) resultasen ser inocentes (como a maioría dos alí prisioneiros), senón das condicións inhumanas a que someten aos detidos: tortura física e psicolóxica, reclusión sen garantías, incomunicación absoluta, falta do mínimo respeito á dignidade humana...

En fin, un limbo a(i)legal no que nin sequera se atende aos mínimos de humanidade marcados pola Convención de Xenebra. Un exemplo perfecto de como os USA (e Europa detrás deles) utilizan a chamada "guerra contra o terror" para eliminar dereitos de forma sucesiva.

Defenden a democracia eliminando os elementos mínimos que a definen como tal?

(Sei que este tema pode semellar antigo, mas a día de hoxe, máis de 6 anos depois da posta en funcionamento do campo "Delta" de Guantánamo, seguen alí recluídas aínda máis de 500 persoas sen nengún tipo de dereito nin garantía xurídica).

Fidel Castro

E aquí vai unha recomendación.

Onte rematei de ler o libro de conversas entre Fidel Castro e Ignacio Ramonet que na súa edición en galego publica Xerais na súa colección Crónica baixo o título de "A miña vida".

Trátase dun percorrido denso e bastante pormenorizado (dentro das posibilidades do formato) da vida do ate fai nada Comandante en Xefe da Revolución Cubana. Fundamentalmente dos seus case 50 anos ao frente do governo cubano, mas non só.

Castro fala tamén da súa infancia, do seu período de formación, das súas primeiras incursións revolucionarias co ataque ao Moncada... E tamén, a instancias do proprio entrevistador, dos aspectos máis controvertidos do réxime cubano: a relación coa URSS, o embargo estadounidense, a tentativa de invasión en baía Cochinos, o Che Gevara, a emigración a USA, a persecución á disidencia, a pena de morte...

Neste momento, após a recente retirada da primeira liña política de Castro, penso que é un bon momento para que todas e todos os interesad@s pola política internacional e pola incidencia da revolución cubana (para ben e para mal) na esquerda política do século XX lean un documento fundamental sobre unha das principais figuras políticas do mundo no século que rematou.

Retrocede a esquerda

A miña primeira reacción ante os resultados das Eleicións de onte foi de fonda decepción. Dando (como daba) por suposta a victoria do PSOE ante o PP o único que ficaba por resolver onte era se esa victoria ía ser por maioría absoluta e se o resto de forzas ían manter unha certa representatividade no hemiciclo após unha campaña eleitoral netamente bipartidista que os medios de comunicación estatais promoveron sen calqueira tipo de reparo.

Como todas e todos sabedes xa a estas alturas a primeira incógnita resolveuse pola vía da maioría simples, o que para min non deixa de ser un alivio. Menos sorte tiven (tivemos) co segundo aspecto do que falaba. A grande maioría das forzas minoritarias no Congreso dos Deputados baixou a súa representación, feito que se deu nomeadamente nas forzas recoñecíbeis da esquerda.

Así, e a pesares de que o BNG conservou ous seus dous escanos, tanto Izquierda Unida como Esquerra Republicana de Catalunya perderon o seu grupo parlamentar, tendo que pasar ambas a partires de agora ao grupo mixto, mentres que Eusko Alkartasuna directamente desaparece da Cámara Baixa.

En resumo, e contando ao PSOE como forza de esquerda (sic) os grupos progresistas teñen hoxe no Congreso un total de 177 escanos frente aos 182 que ocupaban na lexislatura anterior.

Así, o mais probábel semella que o PSOE tenda a pactar coa ultradereita catalana de CIU. Poucos avances sociais veremos nesta lexislatura.

Iso si, agardo estar equivocada.


(Se queredes ver todos os resultados destas Eleicións concello a concello podedes consultalos, como sempre, no web habilitado polo Ministerio do Interior).

O tren

Este mes, e por motivos que agora non veñen ao caso, tocoume recuperar parte da miña relación(fai tantos anos esquecida) coa RENFE.

O caso é que por dúas veces tiven (teño) que facer un percorrido duns 200 quilómetros nunha máquina desas de gasóleo que avanzan (como poden) polos camiños de ferro. Dixen 200 km? Si. Pois iso traducido a tempo veñen sendo unhas 4 horas (se non hai retrasos, claro). Todo ao módico prezo de 35'55 €. Unha ganga, vamos!

É dicer: máquinas diesel (porque en Galiza, unha vez pasado Monforte, non hai un só quilómetro de vía electrificado nin de doble vía), a velocidade media de 50 km/hora (en Talgo!) e a un prezo que a min me parece escandaloso.

Mas tranquil@s tod@s. Dentro de 12 anos teremos AVE!! (Bon, non é AVE, é Velocidade Rápida, mas en Galiza ben nos chega...). Pasaremos dos trens do século XIX aos do XXI sen solución de continuidade.

Así, mentres o noso sistema de cidades continúa incomunicado (nin sequera hai vía Santiago-Lugo) teremos unhas máquinas que nos levarán moito máis rápido desde A Coruña até Madrid, que é onde imos todas as semanas. Parabenizémonos a n@s mesm@s!! Pagaremos o duplo por uns trens que apenas usaremos mentres seguimos sen cercanías, sen comunicación interna e reciclando como rexionais os cercanías que xa non lles serven en Madrid nin Barcelona.

Gracias ZP!!!!!

Acústico feminino

É o que ten isto da celebración o próximo día 8 do Día da Muller.

Onte na Coruña puidemos disfrutar dun concerto acústico que reuníu nun mesmo escenario a maxia africana das caboverdianas Batuko Tabanka coa tradición feita modernidade das pandereteiras Leilía e a innovación nas melodías mariñeiras da man de Nordestin@s ou, o que é o mesmo, das marabillosas Guadi Galego (Berrogüeto, Espido) e Uxía Pedreira (Chouteira, Marful) -as que para mín son as dúas mellores voces de Galiza, co permiso de Uxía, claro- acompañadas ao piano polo músico de jazz Abe Rábade.

En espectáculos como este, as mulleres só podemos dar as gracias por un concerto deses que che fan sentir, que che fan agardar cousas novas.

20 voces en feminino nun escenario para amosarnos só unha pequena parte do talento que as mulleres levamos dentro.

En resumo. Un espectáculo de mulleres, realizado por mulleres e para todo o mundo.
___

E mentres, En España, "Unha Asociación do Opus Dei imparte cursos en Granada para se converter nunha MULLER 10"

E, en Galiza, "A Subdelegación do Goberno proíbe as Manifestacións convocadas pola Marcha Mundial das Mulleres polo 8 de Marzo".

Igrexa e Estado

Hoxe é un día triste para todas e todos os que somos ateos e vivimos neste Estado aconfesional (que non laico) que é España.

A victoria de Rouco Varela (por só 2 votos!!!) nas eleicións da Conferencia Episcopal celebradas onte frente ao (contan) moderado Blázquez nos sitúa de novo ante o poder da banda máis conservadora da Igrexa Católica.

Vendo a actitude da cúpula episcopal en España nos últimos anos, cando Blázquez dirixía as políticas desa gran empresa que dura xa máis de 2000 anos pergúntome como será a actitude que tomará agora o (tristemente) vilalbés Varela. Realmente pode ser máis agresiva?

Depois destes 4 anos de goberno do PSOE e ante a perspectiva que se abre este domingo coa nova lexislatura, medo me dá a influencia que a Igrexa Católica Apostólica e Romana terá sobre as políticas estatais do período que se abre. Veremos que pasa...

Boa noite, e boa sorte!!

Logreino!! Este vez nin sequera estiven tentada de ver os cinco minutos de pseudo-debate PSOE-PP tal e como fixen fai unha semana. Nada, nin un segundo do meu tempo perdín nesa lamentábel repetición de frases feitas e eslóganes políticos para bobos. Libreime!!!

Mas a alegría non podía ser completa porque, unha vez máis, chega o postdebate. Así ninguén puido salvarme de que hoxe radio, imprensa e televisión me contaran por activa e por pasiva que gañou Zapatero (claro), que o debate foi un algo máis agrio que o primeiro (sen pasarse) e que un millón menos de españolitos fixeron o esforzo de sentarse ante o televisor a escoitar aos dous prohomes (por sorte).

E eu me creo todos eses datos. Faltaría máis!! Mas ao ver hoxe nos informativos de televisión a Zapatero despedindo o debate tal que un Edward R. Murrow de saldo e vido a menos non podo menos que imaxinalo repetindo ante o espello e Sonsoles iso de "Buenas noches y buena suerte" unha e outra vez...

Pero onde deixou a dignidade este home? E que xa non se respeita nada?

Gracias, El País

Leo o especial Eleicións08 do que antes era "Diario Independiente de la Mañana" e agora ficou en "El periódico global en español", que debe de ser moito máis moderno...

Bon, ao que iba. Atopo no especial unha sección desas que che pican a curiosidade. Test ideológico, lle chaman. Dígome a min mesma que por fin vou saber se son votante potencial da Falange Española, de ERC, de Primeira Linha ou do partido Familia y Vida, que todo é posíbel.

Algo empeza a cheirar mal cando respondo as primeiras perguntas. Cuestións do tipo "La iglesia católica mantiene una actitud hostil con el Gobierno?" danme a idea de por onde van ir os tiros. Non desespero, continuamos, que non hai que ser mal pensada... Sexta pergunta: "En caso de crisis económica, el PP se ocupará mejor que el PSOE de los más necesitados"... Ein???

Obviamente o resto xa o tomo a cachondeo. O resultado final dime que son simpatizante do PP. Non asustarse, a única opción alternativa era ser simpatizante do PSOE. Sen máis; ou A, ou B. Vamos, que se estás en contra de algo que fizo ZP eres automaticamente fan enfervorizada de Rajoy.

Por todo isto quero darlle as gracias a El País. Agora eu, como todos os españolitos de pro, sei que debo votarlle ao PP... ou a ZP. Porque senón non existo.

E me pergunto... aínda me ficaba algunha dúbida ao respeito?