Sei o que nos figestes...

nos últimos 525 anos...


Para todas e todos os que teñades morriña da VA-CA, de Aduaneiros sem fronteiras... aqui vos deixo a ligazón ao web de Sei o que nos figestes.

E, de aperitivo, o vídeo que gravaron na mani "ridiculista" do pasado 19 de Outubro en contestación á marcha convocada por Galicia Bilingüe na Coruña. Non ten desperdício.

(Poño-vos o enlace porque pesa bastante)

A Raiña do Estado... esa progre

Aqui vos reproduzo unha noticia de El País na que se entresacan distintas citas dun libro de conversas con ela que se publica hoxe. Sobre todo para que lle boten un ollo eses que se din "republicanos pero juancarlistas..."


"No nos queman a nosotros. Son trozos de papel. Ya se apagarán"
Confesiones polémicas de la reina Sofía en un libro al cumplir 70 años


MÁBEL GALAZ - Madrid - 30/10/2008

La Reina cumple el domingo 70 años. Pocas veces se ha pronunciado sobre política y monarquía en los 46 años que lleva en España. Sin embargo, en el libro La Reina muy de cerca (Planeta), escrito por Pilar Urbano, doña Sofía habla sin tapujos de la quema de fotografías de los Reyes en Cataluña, de violencia de género, religión...

La Reina cumple el domingo 70 años. Pocas veces se ha pronunciado sobre política y monarquía en los 46 años que lleva en España. Sin embargo, en el libro La Reina muy de cerca (Planeta), escrito por Pilar Urbano, doña Sofía habla sin tapujos de la quema de fotografías de los Reyes en Cataluña, de violencia de género, religión, matrimonios homosexuales, aborto, eutanasia. Y reflexiona sobre el "por qué no te callas" del Rey a Chávez: "No debo valorarla. La Reina tiene menos libertad de expresión que tú", contesta a la periodista. EL PAÍS ha tenido acceso al texto, que se presenta hoy. La Casa del Rey, según explicó la autora, lo leyó antes de ser enviado a la imprenta.

ATAQUES A LA MONARQUÍA "Cuando el que critica tiene mala baba"

"Caricatura, chistes, chismes. ¿La Casa Real no debe querellarse?"

La Reina responde: "¡No! hay que tener los nervios templados y aunque te estén machacando, que la sangre no llegue al río. Los Reyes no se defienden".

-¿Cuesta?

-¡Pues claaaaro! ¡No somos de piedra! Hacerse el sordo cuesta. Callarse cuesta. Todos tenemos nuestro amor propio. Pero hay que tragarse el sapo: recibir, saludar, sonreír "qué tal", como si nada. Peor sería que te sacaran de tu sitio [...] "La crítica a las claras no molesta. Se encaja y punto. Lo más desagradable es cuando el que critica tiene mala baba, y se le notan las ganas de hacer daño. ¡Buaj! Luego está el fenómeno de la imitación, el contagio. Pero bueno, ya los conocemos: son los mismos. Y volvemos a lo de siempre: libertad de expresión, ¡sagrada libertad de expresión!"

QUEMA DE FOTOS "Fue un disgusto para todos"

"Fue un disgusto para todos. ¿Preocupación? Ninguna. Era un puñadito de jóvenes en una universidad, no era masivo. Pero... no lo habíamos visto nunca. Yo les decía aquí [en la Zarzuela]: 'Son fotos, no nos queman a nosotros... queman fotos, trozos de papel, así que ya se apagarán'. Y también les advertí, sin dármelas de profeta: 'No me extrañaría que volviera a pasar'. Porque en todo esto, como en las caricaturas, los chistes o las críticas delante de un micrófono, lo difícil es atreverse a hacerlo por primera vez. Pero en cuanto alguien ha roto un tope... ¡ancha es Castilla!

ALFONSO GUERRA EN PALACIO "Es valiente y sensato"

Doña Sofía cuenta que durante esos días llegaron a Palacio muestras de apoyo: "Montañas de cartas, telegramas. Notas que la gente te quiere". Hasta el republicano Alfonso Guerra se presentó en Palacio. "Es un político muy valioso, inteligente, sensato. Y, antes que hombre de partido, es hombre de Estado. Mira que se dijeron cosas de él... Sin embargo, es una persona íntegra, honrada. Tendría que estar más presente en la vida política. Es una pena que los partidos jubilen enseguida a los mayores porque desperdician la experiencia. Es lo mismo que hicieron con Felipe González. Y con tantos de UCD y PSOE".

CEUTA Y MELILLA "Hassan intentaba tender trampas a mi marido"

"Ceuta y Melilla son España: los territorios, la historia, la población. Y en nuestra visita todo el mundo se echó a la calle para decir eso: 'Somos españoles'. Lo que pasa que Mohamed, igual que su padre, cada dos por tres tiene que protestar y reclamar para que la cuestión siga abierta. Hassan II a mi marido intentaba tenderle trampas: 'Ven, ven a Ceuta o Melilla, y yo te monto allí un recibimiento por todo lo alto'. Había que decirle: 'Pero Hassan, ¿cómo vas a recibirme en unas tierras que son mías?".

RELIGIÓN "Se ha de enseñar el origen de la vida"

"Se ha de enseñar religión en los colegios, al menos hasta cierta edad: los niños necesitan una explicación del origen del mundo y de la vida".

HOMOSEXUALIDAD "Hay muchos nombres, pero no matrimonio"

"Puedo comprender, aceptar y respetar que haya personas con otra tendencia sexual, pero ¿que se sientan orgullosos por ser gays? ¿Qué se suban a una carroza y salgan en manifestaciones? Si todos los que no somos gays saliéramos en manifestación... colapsaríamos el tráfico. Si esas personas quieren vivir juntas, vestirse de novios y casarse, pueden estar en su derecho, o no, según las leyes de su país: pero que a eso no lo llamen matrimonio, porque no lo es. Hay muchos nombres posibles: contrato social, contrato de unión".

-¿Está a favor del aborto?

-En absoluto

-¿Y de la eutanasia?

-No soy partidaria. La vida y la muerte no están en nuestras manos. ¿Muerte digna? Totalmente de acuerdo.

VIOLENCIA DE GÉNERO "Se provoca un contagio"

"Ha ocurrido siempre. Ahora se informa más y con todo detalle. En cierto modo, se provoca un contagio, se dan ideas que otros imitan. Los que son propensos tienen un filón en esas noticias".

A fin do capitalismo segundo Forges...

A noite de San Xoan na Coruña

Antes

Despois

Galiza vs Galicia

Beatriz Montañez e o porno

Pepe Villuela e Beatriz Montañez doblaron onte unha secuencia de película porno en El Intermedio...

Cazador cazado

Que con todas as burradas que leva dito este home ao longo dos anos só o condenen por isto...

En fin, el segue ao seu...

Fraga 2012

Baixo o lema de "Ainda podemos mudar!!" as rapazas e rapaces de "El Intermedio" veñen de lanzar esta campaña para que o ínclito Don Manuel recupere a presidencia do Partido Popular.

Seria esa a solución a todos problemas do gran partido estatal de "Centro Reformista"??
Pasen e vexan...

A greve

The Happy Tree Friends

Seino, seino... Son vellos, pero fanme gracia.

Máis aquí.

Le Punk - La Virgen de la Soledad

Foron os teloneiros de Calamaro en Pontevedra este último sábado.

Muchachada Nuí en Cine de Barrio

Impagábel...

Andando de can

Podemos perrear

Hai que dicir que estes de El Terrat se están currando moito toda a coña que montaron co Chikilicuatre. Agora parodian o vídeo que distintos músicos e actores estadounidenses fixeron no seu momento para apoiar a candidatura de Obama á presidencia dos USA.

Aquí van os dous para que comparedes...

PODEMOS PERREAR

YES, WE CAN

Sabes máis que un neno de primaria?? (Versión USA)

Mallorca, ano 2008

Séculos e séculos de evolución da especie atrás de nós para chegar a isto. É así o ser humano moderno???

O máis deprimente é que fica claro unha vez máis o difícil que lle resulta a algúns aquelo de "aprender dos erros do pasado para que non se repitan".

Cousas veremos...

Liberdade de imprensa

Chiki-Chiki versión Siniestro Total

The Simpsons

Todas as cabeceiras do sofá dos Simpsons dos 418 capítulos emitidos ate o de agora nun único vídeo.
Aviso: marea un pouco.

Só para fans de Lost...

Tomas falsas da terceira temporada.

Chiki-facha

Malos hábitos

Lingua e política

Olá,

Os nosos políticos non saben falar. Este feito, que semella unha evidencia máis que preocupante, non provoca en Galiza moito máis que algunha broma e moito motivo de cachondeo.

Pola contra, a min paréceme unha constatación gravísima. Nun país normal(izado) calqueira persoa que manifestase de xeito tan evidente un descoñecimento tal da súa língua non é que non puidera chegar a un posto de Goberno, senón que sería considerado un analfabeto.

Aquí semella que vale todo. Dicimos que Touriño, o noso máis alto representante institucional, fala galego. De verdade é isa a língua que sae da súa boca? Algo semellante ocorre co vicepresidente da Xunta de Galicia e que dicer da maioría dos nosos conselleiros e conselleiras?

E esa mesma xente fala de normalización lingüística, elabora un Plano de Normalización (que apenas aplica) e refírese de forma solemne á importancia de que os nosos nenos e nenas aprendan a lingua do país.

Folclore. Desgraciadamente case todo é folclore. E no BNG, a forza nacionalista do país, o idioma é cada vez menos importante para un maior número de dirixentes. En Cataluña, moitos membros do goberno da Generalitat pasan voluntariamente por cursos de catalán para falar correctamente. Que o presidente Montilla fale mal é un problema social; en Galiza só resultaría motivo de broma.

E é que aquí, no noso país, todo semella estar permitido se dis: “eu falo o galego que se fala no meu pobo, non ese de laboratorio que nos queren impor”. Como se todos os anos de escolarización en castelán e de prohibición do galego non tiveran deturpado o que se fala nas casas. Pois ben, falemos todas e todos o gallego que se fala no noso pueblo (que así é como se di no meu) e sigamos deixando morrer a nosa lingua, que ao paso que levamos non superará un par de xeracións.

Bono, presidente do Congreso

Olá,

A elección de José Bono como presidente do Lexislativo non semella unha cuestión menor. En principio, parece normal que a Cámara Baixa estea dirixida por un español; pero que o sexa por un español que nin sequera o nacionalismo máis moderado pode aceptar é ben diferente.

A declaración de principios que fai o Zapatero con esta elección é bastante clara. Agora, e a pesares dos apoios á súa investidura que, case por obriga, ten de buscar nos nacionalismos basco e catalán principalmente, acabáronse as concesións periféricas dos primeiros anos da lexislatura pasada.

O feito do nomeamento de Bono, que xa nas súas primeiras declaracións após a súa proposta oficial falaba de “darles a los nacionalistas con una guía de teléfonos en la cabeza (sic)” non augura bos tempos de entendemento entre os representantes das nacións sen estado e os nacionalistas españois.

A ver que pasa...

Feliz día dos enganos

Di o refrán galego que "O 1 de Abril van os burros onde non teñen que ir".

Desde esta modesta páxina de pequenas ideas queremos facer unha homenaxe a todas as persoas que en Galiza están traballando para recuperar o que é, en realidade, o noso propio día dos inocentes.

Así que xa sabedes, hoxe hai que ter coidado co que escoitades e co que vedes por aí... Pode ser un engano.


Se queredes máis información sobre este día podédela consultar desde aquí.

Os mortos e a Semana Santa

Penamoa, ou o patio trasero do progreso

Olá,

Hai na Coruña un poboado chabolista chamado Penamoa. Acontece que este poboado se atopa entorpecendo o paso da que se está a chamar "Terceira Ronda" da cidade herculina, o que equivale a dicir que Penamoa é, hoxe por hoxe, máis un incordio que calqueira outra cousa.

Neste lugar habitan agora mesmo, nesto que se dá en chamar "Primeiro mundo", centenares de persoas que malviven nunhas condicións que os benpensantes chaman moi afectadamente "infrahumanas". É dicir: a maioría deles sen auga, sen luz, rodeados de ratas e en ausencia dos servizos públicos mínimos que garantan un algo de salubridade.

Penamoa foi, durante moitos anos, o bairro esquecido da Coruña; e así foi crecendo, e aos pequenos barracóns cedidos polo concello ás primeiras familias que foron alí trasladadas "provisoriamente" (na súa maior parte ciganas) se foron unindo construcións cada vez máis deficientes, familias cada vez máis pobres, co conseguinte incremento do tráfico de drogas, da delincuencia....

E non era un problema demasiado grave, poque non se vía... Mais agora vaise derruír Penamoa, para que chegue "o progreso" e algo hai que facer con toda esa xente. E os mesmos benpensantes que falan das condicións infrahumanas do poboamento se manifestan día si e día tamén para "que lles atopen unha solución, pero o máis lonxe posíbel das nosas casas".

Iso si, nós non somos racistas...

Síndrome post-vacacional

Olá,

Dous días após a reincorporación ao traballo unha segue a pensar nos días de ferias como o mellor estado por natureza para o ser humano.
Cinco xornadas sen pensar nas miserias do mundo en xeral e nas do día a día en particular poden semellar ben poucos, mais asegúrovos que a esta que vos fala lle souberon a gloria.

O único problema está, como sempre, na volta á rutina. En saber que de aquí nunha boa tempada tocará cumprir cuns horarios de merda no curre, coas clases ate ás mil, e coas aburridas xornadas que nos van achegando a unha nova fin de semana.


(Hoxe o apuntamento pode soar breve e máis ben baleiro, pero o cerebro non dá para máis...).

Outras dúas mulleres asasinadas

Nova muller morta polo terrorismo machista. As súas siglas eran J.C.L. e contaba 54 anos. Foi en Albox (Almería) onte pola noite. O asasino: o seu home, policía local, que lle pegou un tiro e se suicidou despois coa mesma escopeta. Atopounos a súa filla.

E máis unha. Esta vez chamábase Sanaa Haddadi, e era de orixe magrebí. Esta vez en Tarragona. Esta vez apuñalada. Esta vez de 26 anos. Esta vez en plena rúa.

Acabamos de conmemorar, o pasado sábado, o Día Internacional da Muller. Somos extranos os seres humanos. Lembramos que ese mesmo día, no ano1857 e como resultado dun incendio provocado, morren 146 obreiras téxtiles. Eran as obreiras da Triangle Shirt Waist Company d eNova York, que se decararan en folga e ocuparan a fábrica para denunciar as pésimas condicións de traballo e de seguridade. Ante a súa negativa a desaloxar, foron atacadas con bombas incendiarias.

As mulleres asasinadas pola violencia machista poucas veces teñen nome nos informativos convencionais. Só son un número que engadir a unha lista que se pecha dolorosamente mes a mes, ano a ano, como se fora algo inevitábel.

Como se estiveramos a falar dunha simple estatística. Como ao falar dos mortos nas estradas. Hai tantos coches, divididos por tantos desplazamentos, con X variábeis, que nos dan un número de mortos case que consecuencia obvia dos datos anteriores. Coas mulleres semella acontecer o mesmo: tantos homes multiplicados por tantas mulleres, dividido polos séculos de submetimento sexual, cultural, social, económico, relixioso = a tantas mortas por ano. Pois ben, en 2008 xa levamos 19. E se non o tomamos en serio serán moitas máis...


Hoxe pensaba falar de Zaplana. Pensaba falar do ben que lle fará a democracia a desaparición deste individuo da primeira liña da vida política. Pensaba que se as Eleicións do pasado domingo serviron cando menos para para que un dos maiores responsábeis da axfisiante situación política no Estado nos últimos 12 anos deixe de amargarnos os almorzos. Un par de asasinos impedíronmo.

Efectos secundarios da loita pola igualdade

Resulta agora que, no Estado Español, o suicidio é xa a causa máis común de morte entre as españolas de 30 e 34 anos.

Din os profesionais da medicina que o motivo principal deste aumento de suicidios é un maior estrés provocado pola maior esixencia laboral e familiar que sofren con respecto aos homes, e debido ás dificuldades para compaxinar a maternidade coa vida laboral.

En resumo, que ou ficamos en casa como nos recomenda a Igrexa ou estamos condeadas a padecer problemas depresivos de por vida que, nos casos máis graves, poden rematar ate na morte.

Ate que os homes non deixen de "axudar na casa" e empecen a compartir de verdade as responsabilidades do día a día seguiremos falando destas cousas.

Estou triste.

Camiño a Guantánamo

Nun momento determinado do docudrama The Road to Guantanamo (Michael Winterbottom, 2006) o presidente estadounidense George W. Bush asegura que hai que entender que "esta xente (os presos de Guantánamo) non comparten os mesmos valores que nós" (enténdase nós como sociedade occidental-culta-moderna e civilizada). Inmediatamente despois, vemos imaxes da prisión ubicada na base militar dos USA en territorio cubano e a forma de vida das persoas alí recluídas.

O filme narra a historia de catro amigos británicos de orixe musulmana que en setembro de 2oo1 viaxan ate Paquistán para asistir á voda dun deles. Unha serie de circunstancias fan que rematen sendo capturados pola Alianza do Norte e de aí pasen a mans estadounidenses. Após o seu traslado a Guantánamo permanecen na cadea ate o 5 de Marzo de 2004, cando son trasladados ao Reino Unido para ser postos en liberdade sen cargos.

Non se trata tanto de que os tres protagonistas desta historia (un deles desapareceu en Afeganistán) resultasen ser inocentes (como a maioría dos alí prisioneiros), senón das condicións inhumanas a que someten aos detidos: tortura física e psicolóxica, reclusión sen garantías, incomunicación absoluta, falta do mínimo respeito á dignidade humana...

En fin, un limbo a(i)legal no que nin sequera se atende aos mínimos de humanidade marcados pola Convención de Xenebra. Un exemplo perfecto de como os USA (e Europa detrás deles) utilizan a chamada "guerra contra o terror" para eliminar dereitos de forma sucesiva.

Defenden a democracia eliminando os elementos mínimos que a definen como tal?

(Sei que este tema pode semellar antigo, mas a día de hoxe, máis de 6 anos depois da posta en funcionamento do campo "Delta" de Guantánamo, seguen alí recluídas aínda máis de 500 persoas sen nengún tipo de dereito nin garantía xurídica).

Fidel Castro

E aquí vai unha recomendación.

Onte rematei de ler o libro de conversas entre Fidel Castro e Ignacio Ramonet que na súa edición en galego publica Xerais na súa colección Crónica baixo o título de "A miña vida".

Trátase dun percorrido denso e bastante pormenorizado (dentro das posibilidades do formato) da vida do ate fai nada Comandante en Xefe da Revolución Cubana. Fundamentalmente dos seus case 50 anos ao frente do governo cubano, mas non só.

Castro fala tamén da súa infancia, do seu período de formación, das súas primeiras incursións revolucionarias co ataque ao Moncada... E tamén, a instancias do proprio entrevistador, dos aspectos máis controvertidos do réxime cubano: a relación coa URSS, o embargo estadounidense, a tentativa de invasión en baía Cochinos, o Che Gevara, a emigración a USA, a persecución á disidencia, a pena de morte...

Neste momento, após a recente retirada da primeira liña política de Castro, penso que é un bon momento para que todas e todos os interesad@s pola política internacional e pola incidencia da revolución cubana (para ben e para mal) na esquerda política do século XX lean un documento fundamental sobre unha das principais figuras políticas do mundo no século que rematou.

Retrocede a esquerda

A miña primeira reacción ante os resultados das Eleicións de onte foi de fonda decepción. Dando (como daba) por suposta a victoria do PSOE ante o PP o único que ficaba por resolver onte era se esa victoria ía ser por maioría absoluta e se o resto de forzas ían manter unha certa representatividade no hemiciclo após unha campaña eleitoral netamente bipartidista que os medios de comunicación estatais promoveron sen calqueira tipo de reparo.

Como todas e todos sabedes xa a estas alturas a primeira incógnita resolveuse pola vía da maioría simples, o que para min non deixa de ser un alivio. Menos sorte tiven (tivemos) co segundo aspecto do que falaba. A grande maioría das forzas minoritarias no Congreso dos Deputados baixou a súa representación, feito que se deu nomeadamente nas forzas recoñecíbeis da esquerda.

Así, e a pesares de que o BNG conservou ous seus dous escanos, tanto Izquierda Unida como Esquerra Republicana de Catalunya perderon o seu grupo parlamentar, tendo que pasar ambas a partires de agora ao grupo mixto, mentres que Eusko Alkartasuna directamente desaparece da Cámara Baixa.

En resumo, e contando ao PSOE como forza de esquerda (sic) os grupos progresistas teñen hoxe no Congreso un total de 177 escanos frente aos 182 que ocupaban na lexislatura anterior.

Así, o mais probábel semella que o PSOE tenda a pactar coa ultradereita catalana de CIU. Poucos avances sociais veremos nesta lexislatura.

Iso si, agardo estar equivocada.


(Se queredes ver todos os resultados destas Eleicións concello a concello podedes consultalos, como sempre, no web habilitado polo Ministerio do Interior).

O tren

Este mes, e por motivos que agora non veñen ao caso, tocoume recuperar parte da miña relación(fai tantos anos esquecida) coa RENFE.

O caso é que por dúas veces tiven (teño) que facer un percorrido duns 200 quilómetros nunha máquina desas de gasóleo que avanzan (como poden) polos camiños de ferro. Dixen 200 km? Si. Pois iso traducido a tempo veñen sendo unhas 4 horas (se non hai retrasos, claro). Todo ao módico prezo de 35'55 €. Unha ganga, vamos!

É dicer: máquinas diesel (porque en Galiza, unha vez pasado Monforte, non hai un só quilómetro de vía electrificado nin de doble vía), a velocidade media de 50 km/hora (en Talgo!) e a un prezo que a min me parece escandaloso.

Mas tranquil@s tod@s. Dentro de 12 anos teremos AVE!! (Bon, non é AVE, é Velocidade Rápida, mas en Galiza ben nos chega...). Pasaremos dos trens do século XIX aos do XXI sen solución de continuidade.

Así, mentres o noso sistema de cidades continúa incomunicado (nin sequera hai vía Santiago-Lugo) teremos unhas máquinas que nos levarán moito máis rápido desde A Coruña até Madrid, que é onde imos todas as semanas. Parabenizémonos a n@s mesm@s!! Pagaremos o duplo por uns trens que apenas usaremos mentres seguimos sen cercanías, sen comunicación interna e reciclando como rexionais os cercanías que xa non lles serven en Madrid nin Barcelona.

Gracias ZP!!!!!

Acústico feminino

É o que ten isto da celebración o próximo día 8 do Día da Muller.

Onte na Coruña puidemos disfrutar dun concerto acústico que reuníu nun mesmo escenario a maxia africana das caboverdianas Batuko Tabanka coa tradición feita modernidade das pandereteiras Leilía e a innovación nas melodías mariñeiras da man de Nordestin@s ou, o que é o mesmo, das marabillosas Guadi Galego (Berrogüeto, Espido) e Uxía Pedreira (Chouteira, Marful) -as que para mín son as dúas mellores voces de Galiza, co permiso de Uxía, claro- acompañadas ao piano polo músico de jazz Abe Rábade.

En espectáculos como este, as mulleres só podemos dar as gracias por un concerto deses que che fan sentir, que che fan agardar cousas novas.

20 voces en feminino nun escenario para amosarnos só unha pequena parte do talento que as mulleres levamos dentro.

En resumo. Un espectáculo de mulleres, realizado por mulleres e para todo o mundo.
___

E mentres, En España, "Unha Asociación do Opus Dei imparte cursos en Granada para se converter nunha MULLER 10"

E, en Galiza, "A Subdelegación do Goberno proíbe as Manifestacións convocadas pola Marcha Mundial das Mulleres polo 8 de Marzo".

Igrexa e Estado

Hoxe é un día triste para todas e todos os que somos ateos e vivimos neste Estado aconfesional (que non laico) que é España.

A victoria de Rouco Varela (por só 2 votos!!!) nas eleicións da Conferencia Episcopal celebradas onte frente ao (contan) moderado Blázquez nos sitúa de novo ante o poder da banda máis conservadora da Igrexa Católica.

Vendo a actitude da cúpula episcopal en España nos últimos anos, cando Blázquez dirixía as políticas desa gran empresa que dura xa máis de 2000 anos pergúntome como será a actitude que tomará agora o (tristemente) vilalbés Varela. Realmente pode ser máis agresiva?

Depois destes 4 anos de goberno do PSOE e ante a perspectiva que se abre este domingo coa nova lexislatura, medo me dá a influencia que a Igrexa Católica Apostólica e Romana terá sobre as políticas estatais do período que se abre. Veremos que pasa...

Boa noite, e boa sorte!!

Logreino!! Este vez nin sequera estiven tentada de ver os cinco minutos de pseudo-debate PSOE-PP tal e como fixen fai unha semana. Nada, nin un segundo do meu tempo perdín nesa lamentábel repetición de frases feitas e eslóganes políticos para bobos. Libreime!!!

Mas a alegría non podía ser completa porque, unha vez máis, chega o postdebate. Así ninguén puido salvarme de que hoxe radio, imprensa e televisión me contaran por activa e por pasiva que gañou Zapatero (claro), que o debate foi un algo máis agrio que o primeiro (sen pasarse) e que un millón menos de españolitos fixeron o esforzo de sentarse ante o televisor a escoitar aos dous prohomes (por sorte).

E eu me creo todos eses datos. Faltaría máis!! Mas ao ver hoxe nos informativos de televisión a Zapatero despedindo o debate tal que un Edward R. Murrow de saldo e vido a menos non podo menos que imaxinalo repetindo ante o espello e Sonsoles iso de "Buenas noches y buena suerte" unha e outra vez...

Pero onde deixou a dignidade este home? E que xa non se respeita nada?

Gracias, El País

Leo o especial Eleicións08 do que antes era "Diario Independiente de la Mañana" e agora ficou en "El periódico global en español", que debe de ser moito máis moderno...

Bon, ao que iba. Atopo no especial unha sección desas que che pican a curiosidade. Test ideológico, lle chaman. Dígome a min mesma que por fin vou saber se son votante potencial da Falange Española, de ERC, de Primeira Linha ou do partido Familia y Vida, que todo é posíbel.

Algo empeza a cheirar mal cando respondo as primeiras perguntas. Cuestións do tipo "La iglesia católica mantiene una actitud hostil con el Gobierno?" danme a idea de por onde van ir os tiros. Non desespero, continuamos, que non hai que ser mal pensada... Sexta pergunta: "En caso de crisis económica, el PP se ocupará mejor que el PSOE de los más necesitados"... Ein???

Obviamente o resto xa o tomo a cachondeo. O resultado final dime que son simpatizante do PP. Non asustarse, a única opción alternativa era ser simpatizante do PSOE. Sen máis; ou A, ou B. Vamos, que se estás en contra de algo que fizo ZP eres automaticamente fan enfervorizada de Rajoy.

Por todo isto quero darlle as gracias a El País. Agora eu, como todos os españolitos de pro, sei que debo votarlle ao PP... ou a ZP. Porque senón non existo.

E me pergunto... aínda me ficaba algunha dúbida ao respeito?

Ideas vs Mercadotecnia

Estamos en plena campaña eleitoral. Mítines, cartelaría, valados publicitarios, merchandising de todo tipo, debates en televisión, espazos eleitorais gratuítos...

Non hai forma de evadirse da avalancha de estímulos publicitarios que se nos vén encima, e unha non pode por menos que perguntarse: onde ficou a ideoloxía dentro de todo este espectáculo?

Hoxe unha amiga pasoume imaxes dun mítin do PSOE antonte en Ponferrada. Ben poderían pertencer a un programa televisivo de monólogos humorísticos. Realmente aquí chegamos? Son esas o tipo de cousas que hai que dicer agora para gañar unhas eleicións?

Vexo algunhas imaxes (poucas) de campaña en televisión: a nena de Rajoy (de verdade iso foi o máis destacábel do debate?), os emoticons de ZP, Llamazares queimando fotos en Second Life (eso sí, que non se ofenda ninguén)... e me cuestiono cales serían as virtuais funcionalidades de levar a todos os asesores de comunicación a un gulag siberiano a ver se dunha vez nos enteramos de que defende cada quen. Bon, unha cousa teñen en común: os nacionalistas (periféricos) son mooooi malos!!

Igual é que lle dou demasiadas voltas...

As cifras do terrorismo machista

Vendo os datos que seguen unha se pergunta cal é a violencia que realmente está presente no noso país. Cal é o colectivo que está a sofrer todos os días un terrorismo constante.


78.550 mulleres maltratadas no Estado baixo protección xudicial

71 asasinadas no 2007

17 no que vai de 2008

4 só o martes pasado

2 acotiteladas onte

….

0 minutos no debate do luns.

(vía Escolar.net)

(Perdón pola gravidade, pero é que me poño de moi mal humor...)

Violencia machista

Érgome esta mañá e atópome coa noticia da morte de 4 mulleres no Estado a mans das suas ex-parellas.

Neste momento, e desde comezos de 2008, nun lugar supostamente occidental e avanzado (iso nos din) son xa 15 as mulleres mortas por causa da violencia machista en España.

Sei que nos últimos anos se ten avanzado na lexislación para tentar atallar o problema, mas sen medios económicos para aplicar as leis e, o que é máis importante, sen unha mudanza no sistema educativo que, desde a raíz, ensine aos rapaces e rapazas que a muller non é unha propriedade máis do home, pouco se pode facer frente a este terrorismo de xénero.

Hoxe son pesimista, mas hai moita xente a traballar para que as cousas muden.

Farta!!

Tranquil@s. Non vou falar do espectáculo? televisivo que se montou onte neste Estado para maior gloria dos señores Rajoy e Zapatero.

Do que si quero falar, aínda que non sexa polo miúdo, é do lamentábel momento que está a viver a democracia española. Co bipartidismo instaurado de facto resulta pouco menos que imposíbel escoitar calqueira voz que nos afaste do binómio PP-PSOE/PSOE-PP.

Nesta situación, non podo menos que envexar sistemas políticos como o catalán, cun Parlamento no que seis forzas políticas diferentes poden confrontar ideas tamén distintas que non nos fagan pensar, como é o caso español, que o único que se decide é a alternancia política entre as dúas forzas permanentemente instauradas no poder.